پست های ویژه
خلاصه داستان: بارانی ام… پره های چتر لای خاطره گیر کرده است…
پرنده توی گلویم… سکوت می کنم و نگاهت را درز می گیرم…
لای جرز دیوار می مانم… وقتی دردم به درد نمی خورد…
آب به ریشه ام می رسد… جوانی ام جوانه می زند… بناست دور این چند سال بپیچم و قد بکشم…
تو نیستی و تک گویی هام لا به لای صدای ماشین ها رنگ می بازد…
قفل کرده ام و به هیچ کلیدی نمی آیم… قرارمان بی قرار بود…
بارانی ام را روی رخت آویز کافه جا گذاشته ام… درست کنار آخرین تماس دستهایت…
زیر ناودانی زنگ زده بودم… با صدایی زنگار بسته زنگ زده بودم به تو و تو مثل همیشه مرا پشت گوش انداخته بودی…
یادت می آید؟ حالا من مانده ام و چتری که پره هایش لای در گیر کرده است…
...
